Het opzoeken van bepaalde risico’s is menselijk. Het kan niet worden onderdrukt door bureaucratie, omdat het dan wel op een andere manier naar boven komt.
Een jonge Brit overlijdt door een sneeuwstorm tijdens een trektocht door Groenland. Nog een is vermist op de Atlantische oceaan. Drie bergbeklimmers ontsnappen ternauwernood aan de dood tijdens een ruzie op Mount Everest. Drie zeelieden zijn van plan de Atlantische oceaan over te steken in een waterfiets. En dit allemaal binnen 1 week.
Chaucer merkte op dat wanneer April de komst van de zomer inluidt, ‘mensen verlangen naar een bepaalde vorm van pelgrimeren’. Vandaag de dag verlangen mensen naar roekeloze pleziertochten. Dit is het seizoen waarin gestoord tourisme zich ‘viral’ ontwikkelt, waarin geen vakantie compleet is zonder wat macho-isme te vertonen. De laatste hypes op dit gebied zijn base-jumpen, hang-gliding, cave-diving en fietsen door de woestijn.
De Britten dachten ooit dat alleen zij deze noodzaak voelden om te ontsnappen aan de opgelegde regels in eigen land. Als jongens niet meer in een lokaal zwembad kunnen duiken, springen ze wel van een Griekse rots af. Als zij geen paard meer mogen rijden zonder helm en een zware map aan verzekeringscertificaten, zullen zij op de rug van een stier springen ergens in Pamplona. Door het avontuur uit Groot-Brittannië te halen, haal je de Britten uit het avontuur. Het gevolg is dat men in het buitenland op zoek gaat naar avontuur.
Vroeger betekende het nemen van risico leven of dood. Mijnwerkers, zeelieden en bouwvakkers ondergingen vaak zeer serieuze verwondingen om hun families te ondersteunen. Voor vroege ontdekkingsreizigers, was gevaar de prijs die betaald moest worden voor grootse ontdekkingen. Columbus zou echter niet vertrekken in een waterfiets, en Edmund Hillary zou de Everest niet hebben beklommen zonder zuurstof.
Het riskeren van je leven als een vrijetijdsbesteding zou vroeger irrationeel hebben geleken, met als uitzondering bepaalde sporten daargelaten, zoals jagen, boxen en sparren.
De gevaarlijke en vooral illegale sport base-jumping, waarbij je met een parachute van een berg afspringt, zorgt voor zo’n 15 doden per jaar. Gemiddeld eindigt 1 sprong uit 60 in een dodelijk ongeval, en een succesvolle sprong is een die je ‘overleeft’. Tevens gebeuren er veel ongelukken bij motorrijden, surfen, hoogteklimmen en een nieuwe hype; straat rodelen. Mensen gaan zelfs de zee op langs de kust van Somalia om piraten tegen te kunnen komen.
Al deze mensen zoeken een bepaalde opwinding die zij, per definitie, niet thuis kunnen vinden. Thuis is tegenwoordig tammer dan tam. Kinderen mogen niet meer zwemmen in meren zonder getrainde reddingswachters. Kinderen mogen niet kajakken zonder dat daar gemotoriseerde boten bij zijn. Je hebt een veiligheidstraining nodig als je een bergwandeling wil maken. Dit soort activiteiten worden tegenwoordig omhuld door een donkere wolk van vereisten en regels.
Toch zijn er een aantal risico’s die ik graag naar het buitenland zie verplaatsen. Ik heb liever dat een hedge-fund investeerder zijn adrenaline kick krijgt van een Afrikaanse grot dan dat hij mijn pensioen vernageld. Gevaarlijk weggebruik kan ook makkelijk worden verplaatst naar de Sahara woestijn.
Of jonge Britten echt worden getrokken door spannende risico’s in het buitenland is moeilijk om te bewijzen. Maar het opzoeken van bepaalde gevaarsgrenzen is niet meer dan menselijk. Het kan niet worden onderdrukt door bureaucratie. We bewonderen jonge mensen die op het eerste oog stomme dingen willen gaan doen in het buitenland. We doen dit waarschijnlijk omdat we hun vrijheid om zulke uitdagingen en gevaren in eigen land te ondernemen, hebben onderdrukt.
Simon Jenkins.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in The Guardian op zaterdag 4 mei 2013.
